Ik ging voor het eerst naar Jacky in een periode waarin ik heel veel op mijn bordje had. Het was een periode waarin ik voorrang gaf aan zorg en steun voor mijn naasten die dat nodig hadden en intussen doorging met de dingen die nu eenmaal moesten gebeuren. Aandacht voor mijzelf kon wel even wachten. Ik zou het niet anders gewild hebben, maar uitputtend was het wel. Ik kon ook niet ontkennen dat ik iets moest met alle emoties. Ik had te maken met zorgen, verdriet, rouw, onzekerheid, maar ook met verwondering en blijdschap om wat er allemaal mogelijk bleek. Intussen had mijn lichaam zich schrap gezet, letterlijk, gewapend tegen alles wat er nog op me af zou komen. De behandelingen van Jacky zorgden ervoor dat ik me weer kon ontspannen. En weer kon voelen, want ik had er nogal een handje van om gevoelens niet toe te laten. Het waren momenten van aandacht voor mijzelf. Jacky nam altijd de tijd om te praten over wat mij bezig hield, los van wat de mensen om mij heen van mij nodig hadden. Na zo’n sessie kon ik er altijd weer even tegen. Dat heeft me zeker geholpen om weer op te krabbelen nadat de rust was weergekeerd.